Nog maar drie maanden geleden zag het leven er heel anders uit. Kijk meer eens naar bewegende beelden van oud en nieuw. Wat zitten de mensen dicht opeen, wat zitten ze steeds aan elkaar, schudden ze handen en knuffelt iedereen met iedereen. Onvoorstelbaar! Binnen een paar maanden loop je met een grote boog om elkaar heen, kom je niet meer bij elkaar op bezoek en kun je niet meer naar de kerk om samen te zingen, te bidden en naar de preek te luisteren. En dan de oudere en zwakke mensen in de samenleving, velen belanden zij op de ic’s om uiteindelijk toch nog te sterven. Alleen, zonder familie of vrienden. Het normale leven ligt stil, de toekomst is onzeker. Hadden we dat gedacht, dat ons leven zo kwetsbaar zou zijn. Ja, ik wist het natuurlijk wel, maar hield ik er echt rekening mee? Het verbaast nog steeds dat alles in zo korte tijd zo kon veranderen.
Toch is het wonderlijk hoe snel mensen ook weer dingen oppakkern. Creatief en vol enthousiasme worden er initiatieven ontplooid. Met elkaar zetten we de schouders er onder en proberen er van te maken wat er van te maken valt. Ouders doen aan homescholing; velen werken thuis; de ene helft van de bevolking doet boodschappen voor de andere helft; de postzegels zijn voortdurend uitverkocht, zoveel kaartjes worden er verstuurd. We mailen en bellen en zwaaien er op los. Heel Holland lijkt te breien, te sjoelen, te puzzelen en films te kijken.
In deze hype heb ik mij een kwartetspelletje aangeschaft. Een Hollands kwartet met typisch Hollandse rubrieken en Hollandse onderwerpen. ‘Mag ik van jou van Hollands eten snert en hutspot? En van Hollandse landschappen de bollenvelden en van Hollandse voertuigen de fiets?’ En kijk hoe leuk dat is: de verschillende plaatjes zijn op een geruite boerenbont achtergrond geprint en versierd met een blokje kaas, een tulp, een paar klompen en, jawel, de rood/wit/blauwe vlag. Want al zijn wij Hollanders nuchter, stug, bot, recht voor z’n raap, mopperkonten, zuinig en op het gierige af, we hebben ook wel onze zwakke plekken. En zo kwam het bij mij dus tot dat kwartetspelletje.
En het was geen miskoop. Nostalgie ten top! Bij de rubriek Feestdagen zie ik plaatjes van carnaval, Sinterklaas, Koningsdag en Bevrijdingsdag. Voorlopig moeten we het maar even niet over carnaval hebben en het Sinterklaasfeest is na het Zwarte Pieten gedoe ook niet helemaal meer wat het was. Maar Koningsdag, dat laten we ons niet zomaar afnemen, zeker niet met zulke sympathieke en enthousiaste bewoners van Huis ten Bosch, mensen zoals iedereen, die ook thuis zitten te werken en te homescholen. De anderhalve meter samenleving, koningsdag/woningdag, het nieuwe normaal, het thuiswerken, en zelfs de schaarste aan tompoezen werden overal volop feestelijk beleefd. Ook dit jaar werd het een groot feest, in het oranje Nederland. Daar kun je toch niet anders dan dankbaar, blij en trots van worden!
Maar we zijn er nog niet. 4 en 5 mei komen er ook nog aan. Dodenherdenking en Bevrijdingsdag, waar normaal veel mensen op afkomen zullen ook anders moeten en anders gaan. Maar anders hoeft niet per se minder te zijn. En ja, dat zal ook dit jaar herdacht worden, 75 jaar na de oorlog. Sober. Vrijheid is niet vanzelfsprekend maar een kwetsbaar goed om zuinig op te zijn. Mijn kwartetkaart laat vrolijk vlagvertoon zien. Op films uit het voorjaar van 1945 zie je de vlaggen ook overal aan de huizen wapperen. Waar kwamen die zo ineens en massaal vandaan? Uit alle hoeken en gaten tevoorschijn getoverd door mensen die ze op 10 mei 1940 opgevouwen en zorgvuldig, in de mottenballen, weggestopt hadden. Wat een gebaar van hoop!
Blij en dankbaar ben ik dat ik deel mag uitmaken van dit land van bollenvelden en snert. Dat ik hier mag wonen en mijn leven mag lijden in vrijheid. Dat ik mijn geloof mag belijden zonder angst voor vervolging. Dank aan God!
Zegen Heer dit land, deze regering, dit volk en deze koning. En wees ons allen nabij!
Riet Steenbergen