Omvergeblazen

Recensie (WegWijs mei/juni 2016, jaargang 70, nr. 3)

Katie Vlaardingerbroek groeide op in een missionair evangelisch gezin, dat zeer actief was in de wijk. Haar zekerheid een kind van God te zijn en te weten hoe een christen moet leven begon te wankelen in haar studietijd. Ze begon zich af te zetten tegen het geloof en de beelden die we als christenen onszelf voorhouden. In het boekje noemt ze dit het vierkant: ‘de muren van het zeker weten en hoge idealen van hoe we kerk en christen moeten zijn’. Dit vierkant stelt ze aan de kaak.

De auteur stelt de vraag of we onze eigen ideeën los kunnen laten, zonder God zelf los te laten. Ze is eerlijk over haar eigen twijfel en het oordelen over anderen. En leert van Jezus dat we de ander moeten liefhebben als onszelf. Een scherpe analyse is, dat we niet van de ander kunnen houden omdat we druk zijn om onszelf eerst te rechtvaardigen. ‘In plaats van met de beoordelende ogen van de (christelijke) wereld, mogen we met Jezus’ liefdevolle ogen kijken. Naar de wereld, de ander, de kerk en onszelf. Wij mogen in onze blik Jezus weerspiegelen.’

Het boekje en de gedachtegangen van Katie schudden ook aan mijn geloofsboom. Hoe kijk ik? Duw ik mensen ook in een hokje? Ik vond het moeilijk om in eerste instantie in het ‘verhaal’ te komen. Haar belevingswereld ligt verder van me af. Toch trok ze me mee in haar zoektocht waarbij haar vragen mijn heilige huisjes leken omver te willen blazen met als doel je dichter bij God te brengen en zijn (her)scheppingswerk.

Samen dit boekje doorspreken bij voorkeur in gezelschap van goede vrienden, waarbij je kwetsbaar je eigen vragen en twijfels kunt delen.

Charlotte Scholtens-de Vries