Vanaf het eerste begin van de christelijke kerk denken gelovigen na over hun geloof en liefde voor God en zijn Woord. Door geloofsbelijdenissen proberen wij woorden te geven aan wie God is en wat zijn Zoon voor ons betekent. Onze laatste belijdenissen stammen uit de 16e en 17e eeuw. Elke tijd kent zijn eigen accenten en misschien mede door ons vernieuwde kerkverband beluisteren we een groeiend verlangen om opnieuw woorden te vinden voor ons geloof. Is dat nodig, is dat verantwoord? Kan dat maar zo?