Het is oogsttijd. Dat betekent een levendige handel in appels, druiven, sapjes en flesjes. Een soort informele economie. Nu is het dit jaar niet zo best gesteld met mijn appeloogst, onze drie bomen moeten nodig gesnoeid worden, maar het ontbreekt ons aan tijd. Er zijn jaren geweest dat ik na geleur op vrouwenvereniging en bij buren kratten vol appels naar de voedselbank kon brengen.
Dat oogsten is een soort verslaving. In het voorjaar denk ik: dit jaar zijn ze voor de vogels. Maar zodra de appels beginnen te rijpen begint het te kriebelen. Zelfs van een boom met takken boven het water van de vaart hebben we nog een emmer vol kunnen scoren.
Met een plukzak aan een lange steel weet ik er nog heel wat uit de bomen te hengelen. Dat is zwaar werk. Vorige week waren mijn emmers vol, had ik een stijve nek van het naar boven turen en lamme armen van het rekken. Ik had me net voorgenomen het te laten voor wat het was toen mijn oog viel op een mooie grote appel; die moest en zou ik nog hebben. Het viel niet mee, maar hoe lastiger het werd, hoe begeerlijker die ene appel werd. Ik kon er niet mee stoppen en realiseerde me echt een dochter van Eva te zijn. Maar toen ik de appel te pakken had en uit het zakje viste bleek hij wormstekig en aan een kant behoorlijk aangevreten te zijn. Niet te eten deze vrucht!
‘Dat is de erfzonde’, beweerde mijn dochter. ‘Dat heb ik vroeger op catechisatie geleerd. De eitjes worden in het voorjaar al op de bloesemblaadjes gelegd en als het rupsjes zijn geworden eten ze zich door de vrucht heen. Zo zit de zonde al vanaf het begin in ons.’
Had er in Eva’s vrucht maar een rups gezeten, dan had de zondeval niet plaatsgehad, was mijn eerste gedachte. Naïef natuurlijk want het ging al eerder mis. Gods wet legt niet voor niets het verband tussen haten en doodslag, onkuisheid en overspel, begeerte en diefstal.
Van een rechtssysteem met Gods leefregels die voor iedereen goed zijn als basis plukken wij elke dag de vruchten. Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren (Willem Elschot). En dat is maar goed ook.
