Denkend aan…

Denkend aan de islam zie ik voor mij de hoge, slanke minaretten, 5 x per dag bidden, 1 x in je leven op bedevaart naar Mekka, de kaäba, hoofddoekjes en boerka’s, ramadan en suikerfeest.

Denkend aan de Rooms Katholieke Kerk zie ik een crucifix, kaarsen, een rijke eucharistieviering en een zegenende Paus op het Sint Pietersplein in Rome.
Denkend aan de Oosters Orthodoxe Kerk zie ik iconen, Patriarchen met grote helmen of kronen, kathedralen met koepels, met goud bedekt of in bonte kleuren geschilderd..

Denkend aan Gereformeerde Kerken zie ik, tja eigenlijk niet zoveel. Een handje vol water, een stukje brood en een slokje wijn. Meer niet, geen spectaculaire zaken, nogal sober allemaal.

Toch is het heel bijzonder dat een scheutje water, een klein stukje brood en een slokje wijn volstaan. Heel gewone alledaagse producten die het hart van het geloof vormen, omdat God er zijn zorg voor lichaam en ziel in uitdrukt. Doop en Avondmaal, bijzondere tekenen die de gelovigen deelgenoot maken en verzekeren van zijn beloften: verbinding en verzoening. In zijn Woord kun je er alles over lezen.

En laten we wel wezen, hoe groot, rijk en ingewikkeld je symbolen ook maakt, liters water, kilo’s brood en vaten wijn zeg maar, ze halen het nooit bij de zaak waarnaar ze verwijzen. Zoals ook de kleine trouwring kan verwijzen naar 40, 50 of nog meer jaren huwelijk.
Denkend aan die kleine symbolen, die heel herkenbare dagelijkse maar noodzakelijke dingen die op zichzelf niet wereldschokkend zijn, dan zie je Gods liefde en zorg.

Die zorg, die zelfs niet stopt bij de dood, geeft vertrouwen en rust. Je mag en kunt volop genieten van wat God hier en nu bovendien ook nog geeft: eet je brood met vreugde, drink met een vrolijk hart je wijn.
Denkend aan doop en avondmaal zie je Gods trouw in het leven van alledag. Het kan toch niet anders dan dat je daar blij van wordt!

Riet Steenbergen.