Wat hun beloofd was zagen ze geen werkelijkheid worden, ze hebben slechts een glimp ervan begroet. Hebreeën 11:13
Onbekende bestemming?
Abraham ging op reis. Hij wist zijn eindbestemming niet. Dat maakte God onderweg duidelijk. Hij zag vanuit de verte iets van zijn eindbestemming. Voorbij het beloofde land ligt een ander beloofd land. Het is vanuit de verte te zien. Een glimp, meer niet. Het ene moment heel zichtbaar tussen de obstakels van het leven door; het andere moment verdwijnt de eindbestemming weer uit zicht door alles wat je tegenkomt.
Wij weten onze eindbestemming. Samen op weg naar het nieuwe Jeruzalem. Tegelijk hebben we geen idee wat we daar zullen vinden. Je kunt er alleen maar bij wijze van spreken iets over zeggen. Eén ding weten we: het is anders, en in ieder geval meer dan we ons kunnen voorstellen. Ook wij zien niet meer dan een glimp. Soms is het even zichtbaar.
Waar denk je dan aan? Aan die momenten dat je je heel dicht bij God weet. Als je je met Hem verbonden weet. Dan begint de eeuwige sabbat in je leven hier. Dat zijn momenten om te koesteren. Om aan terug te denken als er even later weer iets tussen schuift en je het niet zo scherp meer ziet. Als je weer terugvalt in de realiteit van dit leven. Dan mag de trouw van Abraham en van al die anderen die genoemd worden in Hebreeën 11 je bemoedigen. Kijk naar hen. Zij hadden ook genoeg aan die glimp.
