Wat fijn dat je dat zegt.

Is het herkenbaar om je ongemakkelijk te voelen als iemand je een complimentje geeft? Dat je niet weet waar je moet kijken of wat je moet zeggen? Dat je argwanend bent: meent ie het nou of bedoelt ie het misschien sarcastisch?

Raar is dat eigenlijk. Waarom zeg je niet gewoon: dank je wel, ik vind het fijn dat je het mooi, goed, fijn vindt. In plaats daarvan hoor je jezelf zeggen: O, dat is al heel oud, het stelt niets voor en is niets bijzonders, ik ben er zelf niet helemaal tevreden over.

Zelf een compliment maken is vaak ook zo’n lastig ding. Ik zeg toch niets. Als het niet goed is hoor je het wel. Dat heeft wat met (volks)aard te maken, zo zijn wij nu eenmaal. Maar toch.

Waarom hebben we hier zo’n moeite mee. Doen we het te weinig en zijn we niets gewend? Doe maar gewoon, je wordt anders maar eigenwijs. Hebben we een negatief zelfbeeld? Is het onzekerheid, omdat het verwachtingen wekt en je bang bent er niet aan te kunnen voldoen? Omdat je denkt dat het altijd beter kan? Omdat je alleen maar hebt gedaan waarvoor je bent aangesteld? Niet ik, maar de omstandigheden waren gunstig.

Wat een oppepper voor je zelfvertrouwen zou moeten zijn kan in de praktijk het tegenovergestelde worden. Onlangs kreeg ik een compliment waar ik echt wel blij mee was, maar dat mij toch blokkeerde om het ‘kunstje’ nog eens te doen. En al was het voor de zoveelste keer, doe ik het met veel plezier, kost het me normaal gesproken nauwelijks moeite, toch …..

Dat moet anders! Het juiste woord op de juiste tijd is als een gouden appel op een zilveren schaal (Spreuken 25 : 11). Leg dan ook die appel op die schaal, als een offer voor de Heer. En prijs Hem voor de gaven waarmee Hij elk van ons versiert. Dank voor de gelegenheid om ze in te zetten in zijn Koninkrijk. Niet moeilijk doen, geniet gewoon.

En als je dat samen doet, door complimenten te geven en te nemen, door te benoemen wat goed is, dan wordt het leven in Zijn dienst alleen nog maar mooier!

Riet Steenbergen.