Pasen 1960. Mijn broer van 7 en ik bijna 5 zijn in het bezit gekomen van een Palmpasen haantje. Hoe dat zo kwam, weet ik niet. Wij ‘deden’ niet aan Palmpasen; ik denk dat we ze van een bevriende bakker kregen, een overschotje van de week daarvoor. Maar dat was niet erg, wij zijn er blij mee. Mijn vader gaf ons een stok waar we ons broodje opprikten en ziedaar, een lans of speer.
Mijn broer en ik speelden regelmatig kerkje; er was geen ongedoopte pop bij ons in huis te vinden. Op die paasmorgen zijn we naar de kerk geweest; we waren dus goed op de hoogte van het gebeuren op de paasmorgen. Logisch dus dat we na de koffie naar buiten gaan ‘Pasen’ spelen. De zon schijnt volop en wij voelen ons stoere romeinse soldaten. We stellen ons op aan weerszijden van de voordeur: strak in het gelid, onze gespietste paashaan als speer in de hand. Zo bewaken wij het graf. Opeens, een helder licht en een aardbeving. Wij schrikken ons een hoedje, rennen weg en verstoppen ons achter de dikke beuk voor ons huis. Voorzichtig gluren we langs de stam: wat gebeurt er toch? Is het graf soms open? Voor ons is het geen enkel probleem dat de voordeur potdicht blijft, onbezorgd spelen wij ons spel. Wij weten immers wel beter: het echte graf is heel lang geleden al open gegaan. Jezus leeft!
36 jaar later. Goede Vrijdag 1996. Mijn moeder is ernstig ziek en zal spoedig sterven. Wij zijn de hele dag bij haar geweest en In de vooravond loop ik met een van mijn zussen buiten om even de benen te strekken. Hoor, kerkklokken. Pas dan realiseren we ons dat het Goede Vrijdag is. Raar om nu niet naar de kerk te gaan, zeggen we tegen elkaar. En toch, het lijden en sterven van onze Here Jezus Christus is nooit zo dichtbij geweest als toen. Die nacht is moeder gestorven, een gebeurtenis voor altijd verbonden aan de Goede Vrijdag.
Zondagochtend, Pasen. We gaan in onze eigen woonplaats met ons gezin naar de kerk. We hebben nog niemand gesproken over het gebeurde van de vorige dag; ook onze predikant weet er niet van. Toch zijn preek en gebed heel speciaal voor ons: troost en hoop van het evangelie, waarvan we door lijden en dood heen verzekerd mogen zijn. Wat komt dat binnen! We zijn bedroefd maar voelen ons getroost. Jezus leeft en in Hem heeft de dood geen vat meer op ons ook al moeten wij sterven. Het is immers Pasen! Jezus leeft en wij met Hem!
Pasen 2020. De hele wereld staat op zijn kop vanwege het coronavirus. Alles is vreemd. Zelfs de gewone dingen lijken veranderd. We blijven zoveel mogelijk thuis, we houden anderhalve meter afstand van elkaar en lopen met een boog om elkaar heen. We maken ons zorgen. Wat gaat het worden, blijven we gezond, hoe lang gaat het duren, hoe zal de toekomst er uitzien? Angst en somberte alom. Er lijkt weinig reden om feest te vieren.
En toch, het wordt ook dit jaar Pasen! God doet wat Hij belooft, Hij geeft vrede. We kunnen op Hem aan. Jezus heeft onze schuld betaald. Hij zorgt voor ons en daarvan mogen wij getuigen. Door toch Paasfeest te vieren. Jezus is geen stopwoord maar het begin van nieuw leven. Tot in eeuwigheid. Echt waar!
U zij de glorie, opgestane Heer!