Ooggetuige in Papua

Verleden, heden en toekomst van een vergeten volk.

Recensie (WegWijs maart / april 2015, jaargang 69, nr. 2)

Een pijnlijke constatering.

Een ongevraagd toegestuurd boek krijgt een plaats in WegWijs als het bij een van de thema’s past. Ooggetuigen in Papua van Aad Kamsteeg was echter niet direct in te passen, maar toch gaf het een ongemakkelijk gevoel om het zondermeer terzijde te leggen. Ik heb het boek dus meegenomen en ben gaan lezen.

In de zeventiger jaren, als jong volwassene en enthousiast GPJC-er (GPV-jongerenorganisatie), studeerden en discussieerden we wat af over de verhouding Indonesië-Nederland, Nieuw Guinea en de Molukken! Bovendien kenden we Irian Jaya van de zending.
En nu, tot mijn schande, moet ik bekennen dat er bijna niets is blijven hangen. Op de een of andere manier lijkt het doodgebloed.
Wij maken ons druk over Syrië, Afghanistan, Irak, Mali en Sudan. En terecht. Maar Papua, waar we historisch gezien, een band mee hebben zijn we vergeten!

En dat is nu net de kern waar het boek van Kamsteeg over gaat. Weten we wel dat het volk van de Papua’s, voor 80/85 % christenen, onder de voet gelopen wordt door het overwegend islamitisch Indonesië? Transmigratie, toenemende islamisering, uitbuiting en intimidatie. En wat doen we aan de moeilijke omstandigheden van de Papua en zijn uitzichtloze situatie. De gemiddelde Nederlander ligt er niet wakker van. En wij, als christenen, raakt het ons dan wel?

Daarom toch een plaats voor dit boek. In het themanummer Hemelvaart en Pinksteren. Want het Evangelie verkondigen aan een volk en dat volk vervolgens vergeten, dat is toch niet de bedoeling van de heilige Geest?

Riet Steenbergen-Busstra